یـــــــــــــــــــــــــــــا مـــــــــــــــــــــــهدی

یامولانا یا صاحب الزمان

الغوث الغوث الغوث

(الغوث من جمیع الظلم)

ادرکنی ادرکنی ادرکنی

(ادرکنی حالی یا مولا،ادرکنی حالی)

الساعه الساعه الساعه

(ساعتی که دلم دلتنگی تو را می کشد)

العجل العجل العجل

(العجل فی فرج)

تاکی؟

طعنه از دشمنت ای دوست شنیدن تا کی؟

به بدن پیرهن صبر دریدن تا کی؟

پیش رو بودن و روی تو ندیدن تا کی؟

  بار هجران تو بردوش کشیدن تا کی . . . ؟

؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟تا کی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

اللهم عجل لولیک الفرج

دلم انگاری گرفته                                                قد بغض یا کریما
عصر جمعه توی ایوون                                        میشینم مثل قدیما
تو دلم میگم آقاجون                                          تو مرادی من مریدم
من به اندازه وسعم                                            طعم عشقتو چشیدم
کاشکی از قطره اشکت                                          کمی آبرو بگیرم
یعنی تو چشمه چشمات                                     با نگات وضو بگیرم
برای لحظه دیدار                                             از قدیما نقشه داشتم
یه دونه هدیه ناچیز                                           واسه توکنار گذاشتم
یادمه یکی بهم گفت                                     هرکی تنهاست توی دنیا
یه دونه نامه خوش خط                                          بنویسه واسه آقا
کاغذ نامه رو بعدش                                          توی رودخونه بریزه
بنویسه واسه مولاش                                       خاطرت خیلی عزیزه

کـجایی مهـربونم بی تو دنیا دیگه چیزی نمونده زیر و روشه
غـروب جـمـعه ها وقتی که نیـستی میرم کز میکنم یه گوشه

گفتم به مهدی بر من عاشق نظر کن
گفتا تو هم از معصیت صرف نظر کن

گفتم به نام نامیت هر دم بنازم
گفتا که از اعمال نیکت سرفرازم

گفتم که دیدار تو باشد آرزویم
گفتا که در کوی عمل کن جستجویم

گفتم بیا جانم پر از شهد صفا کن
گفتا به عهد بندگی با حق وفا کن

گفتم به مهدی بر من دلخسته رو کن
گفتا ز تقوا کسب عز و آبرو کن

گفتم دلم با نور ایمان منجلی کن
گفتا تمسک بر کتاب و هم عمل کن

گفتم ز حق دارم تمنای سکینه
گفتا بشوی از دل غبار حقد و کینه

گفتم رخت را از من واله مگردان
گفتا دلی را با ستم از خود مرنجان

گفتم به جان مادرت من را دعا کن
گفتا که جانت پاک از بهر خدا کن

گفتم  ز هجران تو قلبی تنگ دارم
گفتا ز قول بی عمل من ننگ دارم

گفتم دمی با من ز رافت گفتگو کن
گفتا به آب دیده دل را شستشو کن

گفتم دلم از بند غم آزاد گردان
گفتا که دل با یاد حق آباد گردان

گفتم که شام تا دلها را سحر کن
گفتا دعا همواره با اشک بصر کن

گفتم که از هجران رویت بی قرارم
گفتا که روز وصل را در انتظارم

آقا اجازه!

آقا اجازه! اين دو سه خط را خودت بخوان!
قبل از هجوم سرزنش و حرف ديگران

آقا اجازه! پشت به من کرده قلبتان
ديگر نمي دهد به دلم روي خوش نشان!

قصدم گلايه نيست، اجازه! نه به خدا!
اصلا به اين نوشته بگوييد «داستان»

من خسته ام از آتش و از خاک، از زمين
از احتمال فاجعه، از آخرالزمان!

آقا اجازه! سنگ شدم، مانده در کوير
باران بيار و باز بباران از آسمان

- اهل بهشت يا که جهنم؟ خودت بگو!
- آقا اجازه! ما که نه در اين و نه در آن!

«يک پاي در جهنم و يک پاي در بهشت»
يا زير دستهاي نجيب تو در امان!

آقا اجازه!............................
.......................................!

باشد! صبور مي شوم اما تو لااقل
دستي براي من بده از دورها تکان...
 

آقا اجازه خسته ام از اينهمه فريب!

آقا اجازه! خسته ام از اين همه فريب،
از هاي و هوي مردم اين شهر نا نجيب.

آقا اجازه! پنجره ها سنگ گشته اند،
ديوارهاي سنگي از کوچه بي نصيب.

آقا اجازه! باز به من طعنه مي زنند
عاشق نديده هاي پر از نفرت رقيب.

«شيرين»ي وجود مرا «تلخ» مي کنند
«فرهاد»هاي کينه پرست پر از فريب!

آقا اجازه! «گندم» و «حوا» بهانه بود،
«آدم» نمي شويم! بيا: ماجراي «سيب»!

باشد! سکوت مي کنم اما خودت ببين..!
آقا اجازه! منتظرند اينهمه غريب....

اي خاک مقدم تو مرا توتياي چشم

يک بار پاي خويش بنه در سراي چشم


از بس که اشک بهر فراق تو ريختم اشکم به گريه آمده است از براي چشم


تنها دعاي ديده من ديدنت بود

يک بار مستجاب نما اين دعاي چشم


در هر گلي جمال رخت جلوه مي کند زيباتر از گلي و بود اين خطاي چشم


کن جلوه اي که روي نکوي تو بنگرد

بيچاره عاشقي که شده مبتلاي چشم

گفتم به اشک غسل بده ديده مرا

تا اوفتد به چهره آن دلرباي چشم

چون هاشمي که بر سر راهت نشسته است

چشم طمع به دست تو دارد گداي چشم

کدامین سوی باشم من پی آن شور رؤیایی
کدامین سوی خواهی بود ای نور اهورایی

ظهورت سبزی کل جهان را مژده می آرد
ببار ای رحمت از سوی خدا و کن شکوفایی

جهانی را تو کردی ندبه وار و عهد خوان خود
بساز آن لحظه های ناب و شیرین و تماشایی

بزرگی و شکوهت را در این جا نیست همپایی
نه قیصر های رومی و نه شاهان اوستایی

دل مردم در این هجران چه غمگین است و سرگردان
بیا و غم ببر از ما به انفاس مسیحایی

تمام جمعه ها را چشم در راه تو می دارم
یقین دارم که یا مهدی تو می آیی تو می آیی...

اللهم عجل لولیک الفرج

نیامدی

چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی .....

چه بغضها که در گلو رسوب شد نیامدی .....

خلیل آتشین سخن ؛ تبر به دوش بت شکن .....

خدای ما دوباره سنگ و چوب شد نیامدی ......

برای ما که خسته ایم نه ؛ ولی .....

برای عده ای چه خوب شد نیامدی ......

تمام طول هفته را به انتظار جمعه ام .....

دوباره صبح ؛ ظهر ؛ نه غروب شد نیامدی

نیامدی

نیامدی

بـاز جــمـعـه هـای تـــکـراری....

مهدی جان!

سئوالی ساده دارم از حضورت

 من آيا زنده ام وقت ظهورت 

اگر که آمدی من رفته بودم

 اسير سال و ماه و هفته بودم 

دعايم کن دوباره جان بگيرم

 بيايم در رکاب تو بميرم

در انتظار ديدنت همه دلها بيقرارند

 ای تک ستاره بهشت

حسرت به دلمان نزار

به اميد روزی که متن تمام اس ام اس ها يک جمله باشد

و آن : مهدي آمد...

یا مهدی شب هجران سحر کن

دلم شکسته

دلم را نمی خری آقا؟

مرا به صحن بهشتَت

نمی بری آقا؟

اگر چه غرق گناهم

ولی خبر دارم؛

تو آبروی کسی را

نمی بری آقا ...

اقاجون منتظر

ظهورتــــــــــــم

مهدی غریب و بی کس است

جان مولا معصیت دیگر بس است

ماز خود مولای خود را رانده ایم

از امام خویش غافل مانده ایم

از دعا بهر فرج غافل شدیم

سخت مشغول ره باطل شدیم

<sub>آسمان را مى‏ستايم، كه ابرهايش را زيرانداز گام هايت مى‏سازد.

 درختان را دوست مى‏دارم؛ كه شاخه‏هاشان نسيم محبت را با ياد تو معطر و متبرك مى‏كنند.

 آب را مى‏پسندم كه روان مى‏شود، تا غبار از قدوم پاك تو برگيرد.

 باد را مى‏نوشم؛ كه ياد روح‏نواز كوى تو را، هديه مشامم مى‏سازد.

 و انتظار را مقدس مى‏شمرم؛ از آن كه هر آدينه، منتظرت مى‏نشينم. هر آدينه، چشم به راه

 و گام تو مى‏سپارم و هر آدينه، دلم را سفره ي محبت‏هاى تو مى‏كنم.

 نوازش نگاهت را از ما دريغ مدار، اى مولا، يا صاحب‏الزمان...</sub>

خواستم از "بـﮯ کسـﮯ" ام حرف بزنم

دیدم 「تنها」 تر از شما در عالم نیست


خواستم بگویم "دلم از روزگار گرفتـﮧ"

دیدم خودم در 「خون بـﮧ دل」 کردنِ شما کم نگذاشتـﮧ ام ...


قلم کم آورد ...

بـﮧ راستـﮯ کـﮧ وسعت (( مظلومیت )) شما قابل اندازه گیرے نیست